sentymentalna

“ - Czy nie sądzisz, że to, co przytrafiło się tobie ze mną, mogłoby przytrafić ci się również z inną kobietą? (...) I to możliwe. Kto wie? Tylko że teraz, gdy to przytrafiło się z tobą, nie umiem sobie wyobrazić, że mogłoby kiedykolwiek przytrafić się z inną. ”

Reposted from nacpanaa via 28mm

“

Miłość nie ma być wyścigiem, ciągłym strachem, że się nie wystarcza, albo zrobi się coś nie tak. Miłość ma uspokajać, dawać oparcie. Motywować, a nie bezmyślnie krytykować. Wymagać, ale też dawać wiele w zamian. Uskrzydlać. Uszczęśliwiać. Sprawiać, że wszystko wydaje się możliwe. Poprawiać humor w ciężkich chwilach. I ta miłość to nie tylko momenty pękające od emocji, ale także spokój. Pocałunek na dobranoc i dzień dobry. Wspólne posiłki.  Wyjście do sklepu i dyskusje o tym, kto wymyśli co dziś będzie na obiad. Poranne przyniesienie kawy do łóżka. Troska w chorobie, martwienie się o siebie nawzajem. Nawet te chwile, kiedy panuje cisza i oboje osobno czymś się zajmujemy, bo one też są potrzebne.
Miłość to wybór. Jasne, namiętność też się liczy, bo bez odpowiedniego dopasowania ciężko jest zbudować jakikolwiek związek. Ale to nie wszystko. Kiedyś przeczytałam, że "kochać to znaczy chcieć być czyimś dobrem". I chyba nie ma bardziej trafnej definicji. Być czyimś dobrem, spokojem, chwilą wytchnienia. Sprawiać, żeby życie we dwójkę było chociaż trochę przyjemniejsze niż samemu. Przywoływać uśmiech na ukochanej twarzy, nawet jeśli potrzeba do tego czegoś tak prostego jak zaparzenie herbaty, bo najbardziej liczą się wszystkie te maleńkie rzeczy, które robimy dla tych, których kochamy.
Może to brzmi jak banał, ale w sumie to dlaczego wszystko musi być skomplikowane? W życiu jest wystarczająco wiele problemów, żeby jeszcze to wszystko utrudniać. Niech chociaż miłość będzie prosta.

”

Reposted from czterywiekipozniej via yourheartbeat

“

Mnie za to przypomniało się, jak kilka lat temu wszedłem do prywatnej firmy handlującej alkoholem, gdzie powitał mnie właściciel, człowiek lat około pięćdziesięciu.

Szedłem korytarzem, prowadząc niespieszną rozmowę o pieniądzach małych i dużych, a przy jednym z biurek siedziała ładna kobieta, w wieku lat mniej więcej trzydziestu lat. Schylała się po jakieś dokumenty, miała kieckę kończącą się dziesięć centymetrów przed kolanem. Właściciel, tonem pełnym szacunku (gdyż uznał mnie za równego sobie) powiedział: „Pan poczeka moment, panie Relu”. Podszedł do tej trzydziestolatki, zamachnął się dłonią i ostrym klapsem strzelił ją w tyłek: „Kto wypina, tego wina!” – krzyknął. Zrealizował swoje podstawowe prawo: właściciela. Kto pierwszy, ten lepszy. Kto silny, ten rządzi. 

Bardziej zaskakujące było dla mnie co innego. Ta kobieta nie uderzyła go w twarz. Nie posiniała z wściekłości. Zapłoniła się na twarzy, zachichotała i powiedziała: „Och, panie prezesie! Z pana prezesa to taki figlarz!”. 

„W Polsce ciągle panuje mentalność folwarczna” – pomyślałem ze smutkiem. Jest pan na folwarku. Pan na folwarku ma swoje prawa. Chce klepać swoją własność, to klepie. Chce przejechać się na swojej kobyle, to ją wyciąga ze stajni i jedzie, a później, zadowolony i zmęczony, odstawia ją z powrotem.

Jestem panem i płacę. Sprzedawca/kelner/stażysta/pracownik jest podczłowiekiem. Tępym robolem, który przegrał swoje życie i teraz musi robić to, co robi.

Trzeba było się uczyć. Trzeba było się bardziej starać, tobyś nie skończyła w takim miejscu, tępa dzido. Niektórzy ludzie są tacy ubodzy. Jedyne, co mają to pieniądze. Czuję się zażenowany.

”

Reposted from panikea